Μυστήριο πράμα τελικά οι συμπτώσεις. Η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει στην Athens Voice. Το ίδιο και ο Πάσχος Μανδραβέλης. Η Σώτη έφαγε αυγά στα Εξάρχεια. Αυγά έφαγε και ο Πάσχος. Όταν τα έφαγε ο Πάσχος, έγραψε το "Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της", όπου εχθροί της "ανοιχτής κοινωνίας" ήταν οι αντιεξουσιαστές. Ήταν ένα άρθρο για την καταστολή της ελευθερογνωμίας (του Πάσχου). Τώρα, γράφει η Σώτη για την "ανοιχτή κοινωνία", αλλά η Σώτη, χωρίς να τα χει σπάσει με τον Πάσχο, δεν την πολυσυμπαθεί λέει τελικά την ανοιχτή κοινωνία. Γιατί η κοινωνία πρέπει να ανοιχτή για τη Σώτη και τον Πάσχο. Άμα όμως η κοινωνία παρα-ανοίξει, άμα τρόπον τινά ξεχειλωθεί, τότε δεν είναι πλέον ωραία η φάση. Και, από ό,τι φαίνεται, από τον Νοέμβρη του 2009 που γραφε ο Πάσχος εκείνα τα συγκινητικά τα ποππεριανά του, η κοινωνία άνοιξε πιο πολύ και απ' την ψαλίδα του εθνικού χρέους, οπότε δεν πολυλέει πλέον η ανοιχτή κοινωνία. Είναι πασέ. Ο φιλελευθερισμός εκπλήρωσε το "άνοιγμα" και λέει, τώρα που δεν έφυγε η κρίση (που γαμώ τον μαρξισμό τους μέσα τους γκαντέμηδες που λέγανε δεν φεύγει), να αρχίσει να κλείνει σιγά-σιγά καμιά πόρτα, κανα παράθυρο γιατί το παραέχουμε ξηλώσει εις το Ελλάδα:
Σε ποιο βαθμό μπορεί να είναι ανοιχτή μια «ανοιχτή κοινωνία»; Όσο το επιτρέπει η ιδέα της πλουραλιστικής κοινότητας στο εσωτερικό της οποίας τα διαφορετικά στοιχεία γίνονται σεβαστά με αμοιβαίο τρόπο.
Επειδή η πρόζα της Σώτης είναι πολύ απαιτητική η άτιμη, χρειάζεται μεταγλώττιση εδώ για να γίνει κατανοητή. Θέτει η Σώτη το ερώτημα, βαρύ ερώτημα, "μέχρι πού μπορεί να είναι ανοιχτή η ανοιχτή κοινωνία" (και άρα και μέχρι πού μπορεί να είναι κλειστή η ανοιχτή κοινωνία, που όμως παραμένει παρ' όλα αυτά ανοιχτή, αλλά με την καλή έννοια· μην την ψάχνετε, δύσκολο να σας τα εξηγήσω). Θέτει λοιπόν το ερώτημα: Μέχρι πού;
Και έρχεται η απάντηση: Μέχρι εκεί που γουστάρει η ίδια η ανοιχτή αυτή κοινωνία να είναι ανοιχτή. Διότι άμα δεν γουστάρει, τότε δεν μπορεί να ανοίξει άλλο και γίνεται κλειστή κοινωνία η ανοιχτή κοινωνία. Και πώς μπορεί κάποιος να ξέρει ότι "η ιδέα της πλουραλιστικής κοινότητας στο εσωτερικό της οποίας τα διαφορετικά στοιχεία γίνονται σεβαστά με αμοιβαίο τρόπο" δεν περπατάει πλέον και είναι ώρα να τα κλείνουμε (τα σύνορα); Απλό. Εμπειρικά. Άμα ας πούμε εσύ δεν είσαι μέλος της ανοιχτής κοινωνίας και η ανοιχτή κοινωνία σου σπάσει το κεφάλι ή σε πυροβολήσει ή σου πετάξει βιτριόλι στη μούρη, πάει να πει ότι "η ιδέα της πλουραλιστικής κοινότητας" μπλα μπλα δεν το επιτρέπει το πράμα και άρα πάπαλα η ανοιχτή κοινωνία και τελείωσε το θέμα (ο Ντεριντά πήρε τηλέφωνο τον Χάμπερμας από πάνω ψηλά να ανέβει και αυτός λέει να το ρίξουν στην πρέζα γιατί τσάμπα τα γράφανε τα απροϋπόθετα, και τα α/δύνατα, και τα κανονιστικά και τα ρυθμιστικά ιδεώδη, και όλες αυτές τις προ-σώτειες μπούρδες).
Έκλεισε αυτό το θέμα. Να πιάσουμε και ένα άλλο. Η Σώτη εξηγεί πώς γίνεται ο άνθρωπος ρατσιστής. Παίρνουμε έναν άνθρωπο λέει που δεν είναι ρατσιστής. Του λέμε εμείς, πειραματικά καθαρά, όχι από κακία και τέτοια, "είσαι ρατσιστής ρε!" Τσουπ, αυτός ο άνθρωπος θυμώνει πολύ και γίνεται ρατσιστής (το ίδιο ισχύει όταν λέμε κάποιον "βάζελο", "καρδιοχειρούργο", "εγγαστρίμυθο" ή "χορεύτρια").
Ο ρατσισμός είναι μια αφοριστική, επιφανειακή και απλοϊκή κατηγορία. Οι άνθρωποι που κατηγορούνται για ρατσισμό ενώ δεν είναι ρατσιστές εξοργίζονται και τελικά γίνονται ρατσιστές: ο πειρασμός του ρατσισμού είναι μεγάλος στην καθημερινότητα της Δύσης.
Μ' αυτό τον τρόπο, επειδή δηλαδή γυρνοβολάνε κάτι ανεύθυνοι από δω και από κει φωνάζοντας "ρατσισμός!" "ρατσισμός!", έχει γεμίσει ο τόπος ρατσιστές, και όσο γεμίζει τόσο φωνάζουνε, και όσο φωνάζουνε τόσο γεμίζει. Αν δεν λες όμως "ρατσιστή!" αυτόν που δεν είναι ρατσιστής, τότε αυτός δεν γίνεται ρατσιστής, γίνεται απλώς σώτης (νταξ, με λιγότερη ευφυία) και τότε λέει απλώς "πω, πω, πουντιάσαμε ρε παιδιά μ' αυτή την ανοιχτή κοινωνία, δεν την κλείνουμε λίγο;", πράγμα που δεν είναι ρατσιστικό, αλλά απλώς σωτικό. Και το να γίνεσαι σώτης είναι μεγάλο πράμα γιατί είναι καλύτερο απ' το να γίνεις ρατσιστής, διότι ο πειρασμός του ρατσισμού είναι μεγάλος στην καθημερινότητα της Δύσης, όπου ούτε να κατουρήσεις δεν μπορείς να πας χωρίς να σε πει κάποιος ρατσιστή και να θυμώσεις εσύ και να γίνεις ρατσιστής πριν προλάβεις καν να την τινάξεις που λέει ο λόγος.
Εν τω μεταξύ, παρέα στην πρέζα κάνουν στον Ντεριντά και τον Χάμπερμας κάτι χιλιάδες κοινωνιολόγοι που γράφανε κάτι αηδίες για ρατσισμό ως ιδεολογία και ως κοινωνική δομή και λέγανε οι ταλαίπωροι για διαπλοκές φυλής και τάξης και φυλής και φύλου και άλλα χαζά, και φάγανε τα νιάτα τους τσάμπα με μια απλή, και μάλιστα "επιφανειακή και απλοϊκή" κατηγορία --και ούτε καν κατηγορία με την κοινωνιολογική έννοια αλλά κατηγορία με την έννοια "φτου σου ρε, να χαθείς δεν ντρέπεσαι!"
Μόνο αυτά θα σας αναλύσω σήμερα από το άρθρο της Σώτης γιατί άμα τα πιάσω όλα θα γράψω βιβλίο και αυτό απαγορεύεται γιατί είναι παραβίαση του sotiright, που είναι εχέγγυο και θεμέλιο ατράνταχτο της ανοιχτής κλειστής κοινωνίας.
http://radicaldesire.blogspot.com/2011/02/blog-post_2287.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου