Χρόνος

Τα κράτη, επιβάλλοντας στους λαούς την χρήση συγκεκριμένων ημερολογίων (όπως το Γρηγοριανό), ουσιαστικά ορίζουν και την συνειδησιακή συνθήκη των σωμάτων μας, καθώς η αντίληψη του χρόνου βασίζεται στους κανόνες εκείνους που είναι τα προτάγματα του κάθε ημερολογίου. Κανένα σώμα δεν τολμά να επινοήσει μια διαφορετική χρονική εμπειρία, καθώς ο μπάτσος που λέγεται ρολόι-ημερολόγιο, θα επιβάλλει την αυτονόητη (για τους περισσότερους) συνθήκη του γραμμικού χρόνου.

Το ημερολόγιο που χρησιμοποιούμε θεωρεί τον χρόνο ως κάτι γραμμικό, βοηθώντας το κεφάλαιο, καθώς τα προλεταριακά σώματα προσαρμόζονται σε αυτήν την μετα-μοντέρνα γραμμή παραγωγής, έχοντας συγκεκριμένα χρονικά ρεπό, συγκεκριμένες ώρες εργασίας, καθώς και συγκεκριμένες ώρες ψευδο-ελευθερίας. Επιπλέον, το μητροπολιτικό σώμα, απομακρυσμένο από τα πλούσια φαινόμενα της παρατήρησης του σύμπαντος από την γη, δεν βιώνει το πέρας του χρόνου ως μέρος κάτι μεγαλύτερου και συλλογικότερου όπως το άπειρο του χωρο-χρόνου, αλλά ως μία εργασιακή μονάδα που ακολουθεί τις προσταγές ρολογιών και υπενθυμίσεων στο κινητό, για χάρη μιας γιγαντιαίας εργοστασιακής συνθήκης που λέγεται μισθωτή σκλαβιά.

Πολλοί πολιτισμοί του μακρινού παρελθόντος, βίωναν τις ημερολογιακές τους συνθήκες ως φαινόμενα κυκλικά, επηρεαζόμενα από την ελεύθερη βούληση, αλλά επηρεαζόμενα ακόμα και από τον παράγοντα του τυχαίου/παραλόγου. Η είσοδος λοιπόν στον τρόπο αντίληψης του χρόνου του προσωπικού και του τυχαίου, σαμποτάρει ουσιαστικά την οποιαδήποτε παθητική βίωση της υπάρξεώς μας. Η αντίληψη του χρόνου ως κάτι fixed, μας κάνει παρατηρητές του, και όχι συνδιαμορφωτές του.

Η επανοικειοποίηση του χρόνου είναι όσο σημαντική όσο και αυτή του τόπου, καθώς σαμποτάροντας την τρέχουσα χρονική συνείδηση, απελευθερωνόμαστε από τις εξουσιαστικές δυνάμεις που διατάζουν να ακολουθήσουμε μία παραγωγική για τον καπιταλισμό και τα αφεντικά, γραμμή. Η επανοικειοποίηση αυτή, αφήνει ελεύθερο το μυαλό να βιώνει την εμπειρία του παρόντος, δίχως να ανησυχεί για μελλοντικές πιθανότητες, ή να νιώθει άσχημα για παρελθοντικά τετελεσμένα γεγονότα. Για’ αυτό λοιπόν, η επαναστατική διαδικασία προς μια άχρονη συνθήκη, πάει μαζί με τις διαδικασίες προς συνθήκες αναρχικές, έκφυλες, αυτοοργανωμένες.

Τα εργαλεία προς μια τέτοια διαδικασία είναι η συνεχής ανυπακοή στις προσταγές του χρονικού καθεστώτος, αλλά και το σαμποτάρισμα της καπιταλιστικής διαδικασίας προς αντι-παραγωγικούς τόπους και χρόνους.

Η αντίληψη του χρόνου είναι πολιτική επιλογή και χρειάζεται διαρκή αμφισβήτηση, σαμποτάρισμα, και πολεμική διάθεση.