Φτάσαμε στο Αποπηγάδι κατά το μεσημέρι. Αυτή τη φορά δεν ήμασταν πολλοί. Η Φένια, η Μαριλού και ο Χοντρός είχαν εγκαταλείψει για διαφορετικούς λόγους ο καθένας με κοινό παρανομαστή ότι τα λεφτά ήταν ελάχιστα για μια τόσο μεγάλη ταλαιπωρία. Αναγκαστικά η Έλενα, εγώ και ο Νίκος, αφαιρόντας μια σκηνή που δεν γινόταν να παιχτεί παίζαμε από δύο ρόλους ο καθένας, χωρίς φυσικά διπλό μεροκάματο. Ο «μπιπ» έτριβε τα χέρια του και εμείς τα πόδια μας από την ορθοστασία. Ήταν κουραστική παράσταση με πολύ τραγούδι και χορό και αναγκαστικά έπρεπε να κάνουμε και πρόβα για να θυμόμαστε τους καινούριους μας ρόλους σε όλα τα χωρία αυτής της παράλογης περιοδείας (ή αρπαχτής) που γινόταν για να τρώνε διά του δύο τα λεφτά της επιχορήγησης σκηνοθέτης και δήμαρχος. Εμείς πάλι είχαμε φάει σουβλάκια σε άλλες τρεις κεντρικές πλατείες εκείνη την εβδομάδα και όσο σκεφτόμουν πως το ίδιο «καλλιτεχνικό» συμπόσιο θα επαναλαμβανόταν μετά την παράσταση και στο Αποπηγάδι σκεφτόμουν να προφασιστώ μικρό τραυματισμό, που θα είχε προκληθεί από τον υπερβάλλον ζήλο μου στη σκηνή του μαγειρέματος του βασιλικού στιφάδου. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν χρειάστηκε να συμβεί εξ΄ αιτίας μιας απροσδόκητης διαδήλωσης. Ο Κυρ Σταύρος είχε κλείσει με το φορτηγό του την επαρχιακή αούτομπανγκ του Αποπηγαδίου και κουνώντας την κατσούλα του φώναζε: «Ούστ μαυροπουκαμισάδες!». Εμείς κατεβήκαμε δειλά – δειλά από το μίνι – μίνι μπας μας για να δούμε τι συμβαίνει. Έτρεφα μια πολύ μικρή - έως ελάχιστη - ελπίδα, ότι η άρνηση της εμπορευματικής τέχνης είχε ξεκινήσει από το Αποπηγάδι, ότι ο κυρ Σταύρος και οι πέντε του θα έλεγαν το μεγάλο όχι στα εμπορικά σκουπίδια και πως αντί για την παρωδία του Γαλλικού πνεύματος, θα απολαμβάναμε όλοι μαζί, ένα γνήσιο κρητικό γλέντι με λύρες, μπαλωθιές, και άφθονη ράκη, όλα εκτελεσμένα και σερβιρισμένα από του ανδρείους μαχητές του άντι-εμπορευματικού, εγγονούς του κυρ Σταύρου. Δυστυχώς όμως (ή ευτυχώς) το Αποπηγάδι αδιαφορούσε παντελώς για μας και την εμπορική τέχνη και το όλο σκηνικό ήταν απόρροια μιας παρεξήγησης. Μας είχαν περάσει λέει για την αποστολή της γαλλικής εταιρίας που περίμεναν. Βλέπεις ήτανε και ο δήμαρχος μαζί μας. Η E.D.F., η αντίστοιχη της Δ.Ε.Η. στη Γαλλία, προσπαθούσε εδώ και μήνες μέσω θυγατρικών της να γεμίσει ανεμογεννήτριες την κορυφογραμμή της Κρήτης, πράγμα καταστροφικό για τα χωριά και το οικοσύστημα της περιοχής που θα υποχρεούταν να δεχθεί τεράστιους τσιμεντένιους όγκους. Παρά όμως το ότι η παρεξήγηση λύθηκε και εμείς μπορέσαμε να περάσουμε στο χωριό, η παράσταση ακυρώθηκε καθώς οι μόνοι θεατές μας συνελλήφθησαν μετά από έφοδο της αστυνομίας στο ηρωικό οδόφραγμα του Κυρ Σταύρου. Την επόμενη μέρα, ο Δήμαρχος μας βρήκε άλλους θεατές για τη διεκπεραίωση της επιχορήγησης - και τη περίεργο - Γάλλους! Οι Γάλλοι θεώρησαν την παράστασή μας σαν μια κίνηση καλής θέλησης. «Δυστυχώς» είπε ο Δήμαρχος, «τα παιδιά δεν πρόλαβαν να μάθουν το κείμενο στο πρωτότυπο για να καταλαβαίνεται και εσείς». «Ευτυχώς που προλάβαμε να το μάθουμε και στα Ελληνικά» σκεφτήκαμε εμείς και ζητήσαμε ρεπό από το σουβλάκι της πλατείας και τη φαντασιακή γαλλομάθεια του δημάρχου, για να πάμε μια βόλτα στο χωριό του ανέμου πριν το πάρει ο άνεμος. Την επόμενη μέρα, ξυπνήσαμε νωρίς για να φύγουμε. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα. «Μην ανυσηχήται δε θα έχετε κανένα πρόβλημα στη έξοδο» μας καθυσήχασε ο δήμαρχος και πραγματικά δεν μας εμπόδισαν να φύγουμε ούτε εμάς ούτε τους φίλους μας τους Γάλλους…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου