Από την περιρρέουσας ατμόσφαιρα σε μια συζήτηση διανοουμένων που ελάμβανε χώρα σε ένα βιβλιοπωλείο έμαθα – καθώς εδώ και χρόνια δεν διαθέτω τηλεοπτικό δέκτη - πως ένα τηλεοπτικό προϊόν θηλυκού γένους -ιδιαίτερα επιτυχημένο προϊόν είναι η αλήθεια- χώρισε με τον σύζυγό της. Μετά την αρχική μου έκπληξη για το πως μια τέτοια συζήτηση ελάμβανε χώρα σε πηγαδάκι ποιητών και συγγραφέων ακολούθησε και μια δεύτερη καθώς οι εν λόγω πνευματικοί άνθρωποι [κατά κύριο λόγο πανεπιστημιακοί] γνώριζαν άπαντες λεπτομέρειες ιδιωτικής ζωής της εν λόγο παρουσιάστριας, λεπτομέρειες τόσο αναλυτικές που νόμιζες πως πρόκειται για προσωπικούς τους φίλους. Οι πληροφορίες δε που είχαν συλλέξει και εξέθεταν μετά μανίας στον έντονο διάλογο, στον όποιο είχα την τιμή να είμαι παρών, ήταν τόσες πολλές που είχες την αίσθηση ότι το κεφάλι τους είναι γεμάτο με άχρηστες πληροφορίες. Η απομυθοποίηση ήταν πλήρης. Και να σκεφτείς ότι πολλούς από αυτούς τους θαύμαζα για το έργο τους.
Αυτή η ιστορία με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο λάθος έχω κάνει με την τηλεόραση. Από εκεί εμπνέονται οι σύγχρονοι πνευματικοί άνθρωποι. Από εκεί παίρνουν εικόνες. Από εκεί έχουν φαντασιώσεις. Δεν πάνε πια βόλτα στο δάσος. Δεν κλείνονται σε υγρές σοφίτες. Αράζουν στο καναπέ και βλέπουν Πρετεντέρη, Τσίμα, Καψή, Αφτιά, Μενεγάκη, Λαμπίρη, Λιακόπουλο. Είναι εκεί όλοι τους, στο καναπέ τους, η Σώτη, ο Μισέλ, με της παντόφλες και τις πιζάμες τους αποσβολωμένοι με το τηλεκοντρόλ. Και όταν τους παίρνει ο εκδότης τους του απαντούν τυπικά χωρίς να το πολυσκεφτούν «Ναι μωρέ, βάλε και τι δικιά μου υπογραφή» και του το κλείνουν για να παραδοθούν ξανά στην κατανάλωση – αχ! αυτή η ηδονή – των εικόνων του κόσμου…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου