Τζούλια Αλεξανδράτου

Υπάρχουν δύο κόσμοι: Ο δικός μας και ο δικός τους. Ο κόσμος της αξιοπρέπειας και των ονείρων, του μόχθου και της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αυτοθυσίας. Ο κόσμος της εξέγερσης και της δημιουργίας, της αντίστασης και της ρήξης. Ο κόσμος των ερωτευμένων και των ποιητών, της τρυφερότητας και του πόνου. Ο κόσμος των ζωντανών ανθρώπων.

Και από την άλλη υπάρχει ο κόσμος τους. Ο κόσμος της επιφάνειας και της κατανάλωσης, της αποκτήνωσης και της μιζέρια, του φόβου και της υποκρισίας. Ο κόσμος των πλαστικών ερωτικών μηχανών. Ο κόσμος που δεν χορταίνει να πατάει πάνω στα πτώματά μας, να πνίγεται μέσα στην ασημαντότητα, απαιτώντας βάναυσα και ακόλαστα λίγες στιγμές ηδονής που όμως ποτέ δεν έρχεται. Ο κόσμος που βολοδέρνει καταναλώνοντας στην απουσία νοήματος έχοντας μετατρέψει σε εμπόρευμα τον ίδιο του τον εαυτό. Αφού ούτε ο ίδιος του ο εαυτός δεν έχει πια νόημα.

Η Τζούλια Αλεξανδράτου με τη συνολική της πράξη δημιούργησε ένα πραγματικό έργο τέχνης. Μας αποκάλυψε με τον πιο γυμνό και ξεκάθαρο τρόπο τoν κόσμο τους. Στο πρόσωπο και το κορμί της συμβολίζεται όλη η παρακμή της μπουρζουαζίας. Η απουσία νοήματος οδηγεί στην πλήρη παρακμή, στην ακόλαστη ανθρωποφαγία, στην υποταγή και στον εξευτελισμό.

Μεταξύ των δύο αυτών κόσμων ορθώνεται σήμερα ένα νέο παραπέτασμα. Ένα αισθητικό οδόφραγμα που μας οριοθετεί στην αντίπερα όχθη.